هنگامی که دهان باز می کنید ،واژه ها همچون پرندگان رها شده از قفس در فضای اطراف شما به پرواز در می آیند و به هر جایی که گوشهای شنوایی وجود دارد راه می یابند و از آنجا به درون سرزمین ذهن انسانها نفوذ کرده و بر بالای کشتزار های رفتار و عادتهای آدمی به پرواز در می آیند.این پرندگان در میان منقارهای خود ،بذرهایی را حمل می کنند که به هنگام رسیدن به سرزمین ذهن آدمی ،آنها را رها کرده و با فرود آمدن این بذر ها و با گذر زمان ، نهالهایی رشد می کنند که می توانند سبب شکل گیری درختانی باشند که افکار ،عادتها و رفتارهای ما را شکل می دهند. البته این بذرها در زمانهایی خاص اثرات قابل توجهی دارند،آنها در دوران کودکی انسان قادرند به علت شرایط مناسب رشد کنند و به درختان تنومندی تبدیل شوند و ثمره های این درختان همان رفتارها و عادتهای آنان در بزرگسالی است .